İMTİHAN DÜNYASI

Neyleyelim , hayat başlı başına,
saniyesinden senesine bir imtihan.

Var oluşumuz bir imtihan.

Varlığımız imtihan, yokluğumuz, yoksunluğumuz imtihan.

Açlık imtihan, zenginlik imtihan.

Ve ömür... bütün bir ömür imtihan...

Bir tek nefesle bitivermiyor ömür.

Her nefeste uçurumlardan yuvarlanıyor ya da
uçurumların kıyısından son anda dönüveriyoruz.

Günahımız imtihan, sevabımız imtihan.

Son nefese dek ne kazandığımız, ne kaybettiğimiz bir şey var.

Neyleyelim, imtihan dünyası...

Can tatlı, kulluk daha tatlı

Bir metrelik çadırda yaşayanın da, konaklarda saltanat sürenin de
topu topu bir nefeslik canı var.

Bütün yapılanlar, yaptıklarımız o bir nefeslik can için.

Can kıymetli. Fakat canın asıl sahibini, cananı bilen için can,
canana sunulabilecek en güzel hediye. Canla imtihan...

Beklemekle, geceyle, soğukla imtihan

Bekleyenler bilir. Ne zordur beklemek.

Hele geceyse, soğuksa, düşman kapıdaysa...
ve emanet candan öte, candan kıymetli olansa...

Dakikalar uzar, uzar... Soğuk daha bir işler insanın içine...

Ve yaprak kıpırdasa silaha davranılır...

*****

Bir gaza esnasında Rasulullah s.a.v. ile ashabı yüksek bir tepeye sığınmıştı.
Müthiş bir soğuk. Öyle ki sahabeden bir kısmı çukur kazıp içine girmiş, kalkanları ile de
çukurun üstünü kapatmışlardı.

Efendimiz s.a.v. durumu görünce:

- Bu gece kim bize muhafızlık edecek? Kendisine dua ederim, buyurdu.
Ensardan bir zat:

- Ben, ya Rasulallah , ben beklerim, dedi. Efendimiz s.a.v.:

- Yaklaş, diye buyurdu.

Sonra sahabinin elbisesini tuttu ve duaya başladı.
Durumu izleyen Ebu Reyhane r.a. da atıldı:

- Ya Rasulallah, ben de beklerim!

Efendimiz s.a.v. onu da yanına çağırdı. İlk sahabiden daha az olarak
ona da dua etti ve buyurdu:

- Allah yolunda bekçilik yapan göze cehennem ateşi haram kılınmıştır.

Gitmek mi, kalmak mı?

Sahabiler Uhud Gazası'na hazırlanıyordu. Kimisi malını, kimisi yüreğini,
kimisi canını koyuyordu ortaya. Bir şenliğe hazırlanıyordu sanki herkes, öyleydi Medine.

İmtihanlardan bir imtihan düşmüştü Amr b. Cemuh r.a.'a. Sakatlığı idi imtihanı.

Aslanlar gibi dört oğlu vardı, Allah yolunda tüm savaşlara iştirak ediyorlardı. Fakat kendisi topaldı.
Oğulları da gitmesine engel oluyordu. Gidemeyecekti. Candan çoktan geçmiş olanlara, şimdi
canı ortaya koyamama sınavı düşmüştü. Dertli, boynu bükük bir şekilde Efendimiz s.a.v.'e geldi.

- Ya Rasulallah, oğullarım Uhud'a gelmeme engel oluyorlar. Vallahi, ben şu topal ayağımla
cennete basmak istiyorum, dedi. Efendimiz s.a.v. buyurdu:

-Allah seni mazur kılmıştır. Cihad sana farz değil.

Bir taraftan da Amr'ın oğullarına:

- Babanıza engel olmayın. Belki Allah onu şahadetle rızıklandırır, dedi.

Ve... Hz. Amr r.a. Uhud savaşına katıldı, şehit oldu.

İmtihan imtihan üstüne

Efendimiz s.a.v. ashabıyla birlikte Tihame Gazası'ndaydı. Mücahitler, şimdi nefsine
ve düşmana karşı çetin bir savaş vermenin yanı sıra, bir de açlıkla imtihan oluyorlardı.

Birkaç kişi çadırında oturmakta olan Rasulullah s.a.v.'in yanına geldi:

- Ya Rasulallah, açlık bizde derman bırakmadı. İzin verin de bineklerimizi kesip yiyelim.

Efendimiz s.a.v. izin verdi. Durumu haber alan Hz . Ömer r.a. oraya geldi. Dedi ki:

- Ey Allah Rasulü , ne yaptın? Mücahitlere develerini kesebileceklerini söylemişsin.
Peki neye binecekler? Efendimiz s.a.v.:

- Hattapoğlu , görüşün nedir? Ne yapalım?

Hz . Ömer r.a.:

- Ben derim ki, emir buyurun, herkes elindeki azığını getirsin. Siz de onları bir kapta toplar,
sahabileriniz için Allah'a dua edersiniz.

Allah Rasulü emir verdi, herkes elinde kalan azığını getirip bir kaba koydu.
Efendimiz dua ettikten sonra ordusuna, kaplarınızı getirin, buyurdu.

Ordudaki herkes gelip kabını ağzına kadar doldurdu.

Bu sofralar yoktu

Ebu Talha r.a. ve ashaptan birkaç kişi Efendimiz s.a.v.'e açlıktan şikayette bulunarak,
elbiselerini kaldırıp karınlarına bağladıkları taşları gösterdiler.

Bunun üzerine Rasulullah s.a.v. de elbisesini kaldırdı.
Ne görsünler?Allah 'ın Habibi de karnına iki taş bağlamış.

Yine bir gün Efendimiz s.a.v. çok acıkmış, yiyecek bir şey bulamayınca bir taş alıp
mübarek karnına bağlamış ve şöyle buyurmuştu:

“Dikkat edin! Nice nefisler var ki dünyada yiyip nimetler içinde yüzerken, kıyamet günü
aç ve çıplak kalacak. Nefislerine iyilik yapan pek çok kimse, gerçekte kendilerine ihanet ediyor.
Öz canlarını hakir gören pek çokları da, aslında kendilerine iyilik yapıyor.”

Ebu Hüreyre r.a. bir gün evinden çıkmış mescide gitmişti. Onu dışarı çıkaran sebep açlıktı.
Mescitte yedi-sekiz kişiyle karşılaştı. Sordular:

- Ebu Hüreyre , seni bu saatte dışarı çıkaran şey nedir?
Ebu Hureyre r.a.

- Açlık, dedi. Onlar da:

- Bizi de açlık dışarı çıkardı, dediler.

Kalktılar, birlikte Allah Rasulü s.a.v.'e gittiler. Efendimiz s.a.v. sordu:

- Bu saatte sizi bana getiren nedir?

- Açlık, ey Allah'ın Rasulü , dediler.

Bunun üzerine Efendimiz, içinde hurma olan bir tabağı istedi. Her birine ikişer hurma verdi ve buyurdu:

- Şu ikişer hurmayı yiyin, üzerine de su için. Şimdilik bunlar yeter.

Ebu Hüreyre r.a. hurmanın birini yedi diğerini kuşağının içine koydu. Rasulullah s.a.v.:

- Ebu Hüreyre, onu neden sakladın? diye sordu.

- Anneme ayırdım , dedi. Rasulullah s.a.v.:

- Onu ye, annen için de iki tane veririm, buyurdu.

Ve Ebu Hüreyre'ye annesi için de iki hurma verdi.

Ve yine imtihan

Hz . Esma r.a., kızı Hatice'ye hamile idi. Ve yalnızdı. Eşi Zübeyr r.a.Allah Rasulü ile cihada çıkmıştı.

Yahudi bir komşu ise koyun kesip pişirmişti. Hz . Esma r.a. etin kokusunu aldı, canı çekti.
Dayanamadı, belki tattırır düşüncesiyle ateş istemek bahanesiyle komşusuna gitti. Eti görünce
isteği daha bir arttı. Aldığı ateşi söndürdü. Gidip evin hanımından tekrar ateş istedi.

Daha sonra evine geldi, oturdu ağladı, Allah'a yalvardı.

Bu sırada yahudi komşunun kocası eve gelmiş, eve birisinin gelip gelmediğini sormuştu.
Bir komşunun ateş istemeye geldiğini öğrenince hanımına:

- Bu yemekten ona da vermeden ben bir lokma yemem, dedi.

Böylece komşularına bir kepçe et gönderdiler.

Hz. Esma r.a. o kadar memnun kalmıştı ki, belki yeryüzünde hiçbir şey onu o
birkaç lokma etten daha fazla sevindiremezdi.

* * *

Uçurumların kıyısındayız.

Düşmekle kalkmak arasındayız.

İmtihandayız.

İmtihan içinde nice imtihanlar veriyoruz.

Açlıkla-toklukla, varlıkla-yoklukla, günahla-sevapla, ölümle-yaşamla imtihan oluyoruz.

“Biz sizi biraz açlık, biraz da mallardan, canlardan ve mahsullerden yana eksiltme ile imtihan edeceğiz.
Sabredenleri müjdele.” (Bakara, 155)

ELVİDA ÜNLÜ

Semerkand