Alemleri hayret ve tefekkürle temâşâ etmek

Misafir

Alemleri seyr ve hayret makami..

Korku ve hüzünden kurtularak ebedî huzûra kavuşmuş olan Hakk’ın sâlih kulları, kâinattaki ilâhî kudret akışlarını,
ibret, hayret ve tefekkürle temâşâ ederler Kudret-i ilâhiyyenin tabiatta vücûda getirdiği sonsuz hârikalardaki ilâhî
sanatın zevkine ererler Dünyânın gelip geçici imtihan cilvelerine takılıp kendini perişan etme hamâkatinden kurtulurlar
Zîrâ Hakk’ın rızâsına ermek için evvelâ O’nun takdîrine râzı olmayı bilirler Kâinâta bakıp huzur bulurlar
Meselâ sermâyesi aynı toprak olan bitkilerin rengârenk yaprak, çiçek ve meyvelerindeki renk, koku, lezzet gibi
ilâhî kudret tecellîlerinin hârikalarına nazar ederler Bunların lisân-ı hâllerine ve sırlı beyanlarına âşinâ olup
kâinat sayfalarını ibretle okumaya başlarlar

ibret, hayret ve tefekkürle temâşâ etmek Bir çiçeğe bakıp huzur bulurlar, bülbülün sesini dinleyip ne güzel bir ilâhî
konser diyerek huzur hissederler Olgun mü’minler, nîmetleri görüp şükreder ve huzur duyarlar Fânîlerin külfetlerine
sağır ve âmâ kesilip tahammül göstererek huzurlarını muhâfaza ederler… Câhillerin ve nâdanların menfî davranışlarına karşı
“selâmâ” deyip geçerler

Şeyh Sâdî-i Şîrâzî uyanık bir kalb ile gâfil bir kalbi şöyle mukâyese eder:
“İdrak sahipleri için ağaçlardaki her bir yaprak, mârifetullâh (yâni Cenâb-ı Hakk’ı kalben tanıyabilme)
husûsunda mufassal bir kitaptır Gâfiller için ise bütün ağaçlar tek bir yaprak bile değildir”
Mevlânâ Hazretleri de Mesnevî’sinde bir gâfilin hâlini şöyle ifâde eder:

Bir gün Hazret-i Îsâ -aleyhisselâm-’a bir kimse yol arkadaşı olmuş Beraber giderlerken bu kimse,
bir köşede bazı kemikler görmüş ve Hazret-i Îsâ’ya yalvarmış:
“–Ne olur yâ Îsâ! Bildiğin ism-i âzam’ı bana da öğret de bu kemikleri diriltip kaldırayım”

Hazret-i Îsâ ise cevâben:

“–O iş senin kârın değildir İsm-i âzam’ı okuyup ölüyü diriltmek için yağmurlardan daha temiz bir nefes sâhibi,
kullukta meleklerden daha anlayışlı bir kişi olmak gerek İsm-i âzam, pâk bir lisân ve temiz bir kalb ister
Yâni öyle bir kimse ki, nefsi haram ile mülevves olmasın ve melâike gibi isyan ve günahtan pâk olsun
Çünkü bir kimsenin nefsi pâk olursa; o kimsenin duâsı makbûl olur Hak Teâlâ o kimseyi hazînelerinin emîni eyler
Meselâ farzedelim ki, sen, Hazret-i Mûsâ’nın asâsını elinde tutabilirsin Fakat Mûsâ’daki kuvvet sende var mı ki,
onu ejderha yapabilesin ve onu zaptetmeye kâdir olabilesin Hattâ Musâ’nın asâsı ejderha olunca kendisi bile
korkmuştu da Cenâb-ı Hak ona: “Korkma Yâ Mûsâ!”[1] buyurmuştu

İşte bunun gibi, sende Îsâ’nın nefesi yokken ism-i a’zamı okuyup ezberlemenin sana ne faydası olur ki” dedi
Fakat gâfil, yine durmadı ve:

“–Yâ Îsâ! Bu istîdat bende yoksa, bâri sen o kemiklerin üzerine oku!” dedi

Hazret-i Îsâ, bu ahmağın sözlerine karşılık olarak:

“Yâ Rabbî! Bu esrârın hikmeti nedir? Bu ahmağın bu derece cidâle meyli nedendir?
Kendisinin kalbi ölü, başkasının cesedini diriltmeye çalışıyor Hâlbuki ona düşen,
asıl ölü olan kendisini ihyâ etmek Kendisini diriltmek için duâ edeceğine,
başkalarını ihyâya çalışıyor Bu ne gaflettir!” diyerek hayretini ifâde etti
Velhâsıl kâmil bir mü’min, Rabbinin kendisine takdîr ettiğinin, kendisi için
en hayırlısı olduğu bilip haddini aşmamalıdır Elde edemedikleri için perişan
olmak ve sızlanmak yerine elindekilere şükretmeli, hâlinden memnun olmalıdır
Ne fânî hayatın yaldızlarına kanmalı, ne de elde edemediklerine hasretle yanmalıdır
Böyle bir hamâkatten, sefâletini saâdet zannetme ahmaklığından Hakk’a sığınmalıdır
Cefâlar içinde saklı safâyı, külfet içinde gizli nîmeti görerek huzurunu muhâfaza etmelidir

Sâhibimiz, Mâlik’imiz, Mevlâ’mız buyurur:
“Ey huzura kavuşmuş insan! رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً / Sen O’ndan râzı, O da senden râzı olarak Rabbine dön
(Seçkin) kullarım arasına katıl ve cennetime gir!” (el-Fecr, 27-30)

Rabbimiz cümlemizi bu âyetin muhtevâsına girebilen bahtiyar kullarından eylesin…

Âmîn!

Kayıt tarihi : 16/09/09

amin insallah..

Allah razı olsun