Gönül Feryadı

Seni görememekle geçen yorgun yıllarım.

Sarp dağlara vurmuş hayallerimi nasıl anlatayım ki, bilemem.

Tamda tükenişliğimi acı, acı yudumlarken yüreğim.

İşte! Olmazlarımın, imkansızlığımın, imkanları o an sunulmuştu.

Rüya olmalıydı seni görmek, sesini duymak.

Belki de varlıkta yok olmaktı gayem.

Ve yalvarışlar Rabbime, serzenişlerim nazlanışlarım da sana

Neden çağırmıyorsun?

Bilmez misin? tükenmekteyim, yok olduğumun anları başladı.

Belli ki, tükenişliğin yeni hayat bulmasıydı arzuhalim kim bilir?

Ve o olmazlarımın olurlarla başladığı an! Firakın vuslata inkılabıydı.

Sabahın seherinde geldim menzilime baba ocağına da desem yanlış olmaz.

Çocuksu büyümemiş gönlümü de getirdim bir umut büyür diye.

Şaşkın, yorgun, hayal mi, hakikat mi? anlayamadan bakıyordum yabancısı olduğum(mu) şehrin bilemem.

Ne hissedecek, neler söyleyecekti?

Gönül dilekçem keşmekeşlik içinde boğulurken o an.

İşte! Bütün her şeyin sukuta erme vakti gelmişti, sen gelecektin…

Herkes de bir neşe ve heyecan vardı, kolay mıydı gelenin karşısında durabilmek, görebilmek?

Ya Rab! Yardım etten başka cümle işlemedi gönlüme.

Kapı açıldığı an ilk görüşüm, sanki kainat donmuş edebe geçiş vardı her şeyde…

Ve ilk dökülen cümlelerim aman Allah ’ım!

Dondum! Asıl kayboluşumun ve sende var oluşumun anlarıydı sanki…

Vuslatın dem vurduğu, goncanın şebnemlerini açtığını görmekti.

O, nasıl inişti merdivenleri nazlı gelincik gibi ağır, ağır.

Baktım! Doyamadım…

Rabbim! Böyle güzel mi taşınırdı Celal ve Cemal sıfatlarının tecellileri üzerinde.

Hz. Ömer misali yürüyüşlüm.

Ne gördüm, ne bilirim, o an, Rabbimin aklıma getirmesiydi Hz. Ömer’e benzetişim.

Saniyeler durmalıydı, zaman akmamalı doyamadım ki!

Gidişinle, ayrılık hüznü bayrak açmıştı gönlüme yine dönüşüne kadar.

Umutla bekledim dönüşünü namazdan! Ve geliyor…

Geldin, güneş misali yedi renk gökkuşağı gibi doğdun gönlümüze.

Geçerken önümüzden, himmet Gavsım dua buyurunuz.

Nasıl bir sesti öyle, narin şefkat dolu bir baba misali.

“Allah razı olsun , biz size dua ediyoruz”.Dünyanın malı mülkü bu olmalıydı, servetin en güzeli duanız.

Her görüşümde ardından bakarken gidişine, “yandım Yarabb” feryatları değdi gönlüme.

Nasıl yanmak! “Ateşe düşmüş bir gül” gibi tarifi yok.

Rabbimin ikramı ilahiyeleri olan zamanlar yaşatması, acizliğimize binaen.

Ve hayatıma ilk iz düşümü yapan Sultanımı şimdi ziyaret zamanıydı.

Ahh! Merkat…

Sultanım, seni böyle mi ziyaret edecektim.

Evladın babasına hasretini, gönül postasını sunmaktı sanki.

Gönlümü, gönlüne aktarma anları ve tarifi olmayan sevinç, hüzün, perde, perde açıldı…

Ayrılık vakti geldi, ne de çabuk geçmişti zaman doyamadan daha.

Tam yeni buldum derken kaybetmek, yıldızın ellerimden kayması gibi.

Bilemezdim vedaların bu denli inciteceğini, bağbozumu uğrayacaktı yine gönlüme.

Hazan güllerini derlerken avuçlarımın kanayacağını,

Çocuksu gönül yine başlamıştı sessizliğinde feryatlarına, firakının acısını yudumlamaya.

Ah! ne denebilir , bir daha görmek var mıydı kaderimde bilemem.

Vuslatım bu dünyada mı, bekada mı?

Tek bildiğim, istediğim Rabbimden, ayırmasın beni senin nazarı teveccühünden.

Gönlünü, gönlümden ayırma ne olur, bırakma beni hazanı olan yıllara.

Varlığınla doğuşumu yokluğunla öldürme, terk etme.

Bu çocuksu gönül taşıyamaz ikinci kez ayrılığın acısını.

Evlad-ı Resul, yedi cihanın gavsı.

Gavsım, bu aciz can sana feda olsun.

Rabbime binlerce kez hamdı senalar ölmeden gösterdi lütfetti seni.


alıntı