İnsan nefsi, şeytandan aldığı telkinlerle, insanı kötülüklere sevk eder. İşte, nefisle mücadele, bu telkinlerin tesirini kırar, etkisiz hale getirir. Hz. Peygamber (a.s.m), "Senin en zararlı düşmanın nefsindir." ifadesiyle, nefsin zararlarına dikkat çeker. (1) "Pehlivan, rakibinin sırtını yere getiren değil, öfke anında nefsine galip gelendir." (2) diyerek, nefisle yapılacak mücadelenin zorluğunu bildirir. "Mücahid, nefsiyle cihad edendir." (3) sözüyle de, nefis mücadelesinin bir cihad olduğunu anlatır. Tebük seferinden dönerken ashabına, "Küçük cihaddan, büyük cihada döndük." (4) demesi, nefisle yapılan cihadın büyük bir cihad olduğunu ders verir. Zaten, nefsiyle cihad etmeyen kişiden, düşmana karşı cihadda bir fedakarlık beklenemez. (5)
Sathi bir nazarla bakanlar, düşmanla savaşı daha büyük bir cihad olarak görebilirler. Halbuki, düşmana karşı cihadın başlangıcı, nefisle cihaddan geçer. Nefsiyle cihad etmeyen, düşmanla savaşamaz. Nefsine mağlup olan, düşmana da mağlup olur.
Nefisle olan cihad, bir ömür boyu devam eder. Düşmanla olan cihadda, aynı devamlılık yoktur. Düşmanla cihad esnasında, daha büyük bir cihad, insanın iç aleminde yaşanır. İnsanın nefsi, şeytandan aldığı direktiflerle, o insanı savaştan vazgeçirmeye çalışır, en azından cesaretini kırmak ister. "Geride çoluk çocuğun var. Ya yaralanıp sakat kalırsan...? Hele ölecek olursan... Hanımın, çocukların perişan olur... vs... vs..." şeklinde nefisten feryatlar gelir. Bu sesleri aşabilenler, düşman karşısındaki cihadda başarılı olabilirler.
Ayrıca, nefisle cihadda mağlup olan, cehenneme gider. Düşmanla cihadda mağlup olup, hayatını kaybeden şehid olur, cennete gider.
Paz Şub. 23, 2014 7:32 pm
