Tevekkül varsa varım!

Kayıt tarihi : 24/08/08

Tevekkül varsa varım!

Tevekkül; kalbin Allah’a tam itimat ve güveni, hattâ başka güç kaynakları ile ilişkisinden rahatsızlık duyması manâsına gelir. Bu ölçüde bir güven ve itimat olmazsa, tevekkülden söz edilemez; kalp kapıları ağyara açık kaldığı sürece de hakiki tevekküle ulaşılamaz.
Günümüzdeki depresyon, panik atak ve fobi gibi psikolojik rahatsızlıkların en önemli nedenlerinden biri de tevekkülsüz oluşumuzdur.
Kişi, dünyayı kendisi değiştireceği zannına kapılır ve çözemediği sorunlar karşısında yıkılır ve kendine olan inancını kaybeder. Hâlbuki Mümin olan kişi bilir ki; Allah kaldıramayacağımız yükü bizlere yüklemez.
Kaldıramayacağımız noktaya ulaştığımız takdirde zaten bu yük üzerimizden alınacaktır. Gemiye bindiği halde sırtındaki yükü bırakmayan adam hikâyesini ne zaman hatırlasam kendime gelirim. Madem sınırlı bir kapasitemiz var, bu kapasiteyi sınırsız sanıp da kaldıramayacağımız yüklere talip olmanın manası yok. Rahat ol huzurlu ve mutlu ol…
Kur’an’da tevekkül
Allah, Kelâm-ı Kadîm’inde, Resûlullah da sünnetinde tevâzu üzerinde o kadar durmuştur ki, onları duyup-işitenin, gerçek kulluğun tevâzu ve mahviyet olduğunda şüphesi kalmaz. Kurân’ın: Rahmân’ın has kulları, yeryüzünde alçakgönüllü olmanın örneğidirler ve ağırbaşlı, yüzleri yerde hareket ederler.. Cahiller kendilerine sataşınca da "selâm" der geçerler" beyanı onlardan sımsıcak bir ses; "Onlar müminlere karşı şefkatli ve mahviyet içindedirler" (Fetih/29) beyanı da onların gönüllerinden kopup gelen ve davranışlarına akseden yumuşak bir nefestir. Hele: "Onlar, birbirlerine karşı şefkat ve merhamet timsalidirler.. her zaman onları rükûda iki büklüm ve secdede kıvrım kıvrım bulursun!" (Fetih/29) fermanı ise onlara tasavvurları aşan bir iltifatın unvanı olmuştur.
Allah’a yakınlığa göre tevekkül
Sebeplere uymakla beraber, onlara hakiki yükü yüklememek, derecesine göre hem bir tevekkül hem de bir teslimiyettir. Allah Resûlü (sav): Eğer Cenâb-ı Hakk’a layıkıyla tevekkül edebilseydiniz, sizi, sabah yuvasından aç ayrılıp, akşam tok olarak dönen kuşların beslendiği gibi rızıklandırırdı."
Avam şöyle düşünür : Evet, tevekkül her ne kadar rehber ise de, sebeplere riayet de Peygamber sünnetidir. Hz. Peygamber (huzuruna girip de: "Devemi bağlayayım mı, yoksa tevekkül mü edeyim?" diyen bedeviye) yüksek sesle, "Devenin dizine ipini vur, öyle tevekkül eyle!" beyanı çizgisinde herkese açık Allah’a itimat manâsına anlar ki: "Tevekkül edecekler başkasına değil, sadece ve sadece Allah’a güvenip dayansınlar" (İbrahim/12) ayeti buna işaret eder. Havas şöyle düşünür: Hayatını kalp ve ruhun yamaçlarında sürdürenler ise bundan, kendi kuvvetlerinin yetersizliğinden, Allah’ın kudretini ve kuvvetini anlayarak tam teslimiyet haline gelmeyi anlarlar ki: "Gerçek müminler iseniz Allah’a itimad-ı tâmme içinde bulunun!" (Mâide/23) fermanı bunu ihtar eder.
Fenâfillah ve bekâbillah zirvelerinde dolaşanlara gelince: Hz. İbrahim gibi ateşe atılırken bile "Cenâb-ı Hakk’ın benim halimi bilmesi, benim bir şey istememe ihtiyaç bırakmamıştır" (Zümer/38) tefvizi veya İnsanlığın İftihar Tablosu gibi, düşman gölgelerinin mağaranın içine düştüğü ve herkese ürperti veren tehditlerinin Sevr’in duvarlarına çarpıp yankılandığı esnada bile, fevkalâde bir güven ve emniyet içinde: "Tasalanma, Allah bizimle beraberdir!" (Tevbe/40) sözleriyle ifade edileni (sika) anlarlar ki: "Kim Allah’a tefviz-i umûr ederse O, ona kâfidir" (Talâk/3) beyanı da bu gerçeği hatırlatır. Tefviz en yüksek mertebe, sika en âlî makamdır. Bu mertebeyi tutan ve bu makamın hakkını veren, sadece aklıyla, mantığıyla, inançlarıyla değil, bütün zâhir ve bâtın duygularıyla Hakk’ın emir ve işarlarında erir ve O’na bir mir’ât-ı mücella olur.
Allah’a yakınlığın emareleri
1. Tedbiri takdir içinde görüp sükûnet bulmak,
2. İradesini gerçek iradenin gölgesi bilip asla yönelmek,
3. Kahrı, lütfu aynı görüp bütün benliğiyle kazaya rıza göstermek bunlardan bazılarıdır.