Asıl Amaç

Evlilikle kurulan yuvanın asıl amacı, ilâhî emre uyarak kulluk yapmaktır. Bu işin hedefi, yuva yükünü çekerek ve edebini koruyarak Allah rızâsına ermektir.

Evliliğin bir diğer amacı erkek ile kadını haramdan korumak, terbiye etmek, huzurlu bir aile oluşturmak, cemiyete iyi bir nesil yetiştirmektir.

Evlenmenin amacı, sadece erkek ve kadının cinsel duygularını tatmin etmekten ibaret değildir. Şehvet duygusu neslin devamı için bir araçtır.

Yuva, kâinata yayılan ilâhî sevgiyi tatmaktır. Sevgi yüce Allah'ın erkekle kadın arasına koyduğu bir rahmettir. Bütün yuvaları ayakta tutan, anne ile babayı kaynaştıran, onlara yuvanın yükünü taşıtan bu rahmet ve sevgidir. Rahmet Peygamberimiz (s.a.v) bu sonsuz rahmeti bir misalle şöyle anlatmıştır:

''Yüce Allah rahmetini yüz parçaya böldü. Bir parçasını dünyadaki varlıklar arasında paylaştırdı. Bunun tecellisini her varlıkta görebilirsiniz. Hayvanlarda bile. Hani, bir hayvan yavrusunu emzirirken incinmesin diye ayağını kaldırır ve rahatça emmesini sağlar ya; işte bu o rahmetin eseridir. Bütün vahşi hayvanlar o rahmet ile yavrularına şefkat gösterir, onları korur, besler ve büyütür. Yüce Allah kıyamet günü bu bir rahmeti doksan dokuz rahmeti ile birleştirip halka öyle rahmet eder.'' 67

Akıl sahipleri bundan ibret almalıdır.

Yuva, yârin ve yavruların sığındığı, korunduğu ve barındığı bir yer demektir. Yuva, baba ocağı, anne kucağıdır. Ocak sabrı, kucak merhameti temsil eder. Yuvada zahmetle rahmet iç içedir. Bu zahmeti Allah için çekenler, içindeki rahmeti bulurlar.

Yuva rahmet, ibret, hikmet ve hayat dolu bir yerdir. Onu sırf yeme içme ve eğlence yeri görmek yanlıştır.

Mümin, yuvaya Allah'ın adıyla adım atmalıdır. Niyeti güzel, hedefi cennet olmalıdır. Birkaç günlük beraberlik için nikâh kıyılmaz, yuva kurulmaz. Yuvada niyet ebediyen beraberliktir. Hedef kendisini, ailesini ve yavrularını ateşten korumaktır. Anne ve babanın tek derdi bu olmalıdır. Bunun yolu da edeptir.

Edep, herkes için, en kalıcı sermaye, en süslü elbise, en güzel hediye, en kazançlı miras ve en emniyetli makamdır. Edep, sevgiyle Cenâb-ı Hakk'ın davetine uyup cennet rehberi Hz. Muhammed'e (s.a.v) tâbi olmaktır. Bundan başkası boştur. Bakınız bir ârif ne demiş:

Muhabbetten Muhammed oldu hâsıl;

Muhammedsiz muhabbetten ne hâsıl?

Hz. Peygamber (s.a.v), evlenmenin ne için lâzım olduğunu şöyle belirtmiştir:

''Evlenmeye gücü yeten ve imkânı olan evlensin; çünkü evlilik gözleri ve cinsel organı haramdan daha güzel korur. Buna gücü yetmeyenler oruç tutsun; zira oruç insanın aşırı şehvetini kırar.''68

''Evlenen kişi dininin yarısını koruma altına almıştır; diğer yarısı için de yüce Allah'tan korksun.''69

Bu hadislerde de evlilikteki temel hedefin terbiye ve kalp huzuru olduğu belirtilmiştir.

Dini ve edebi için evlenmek isteyen gençlere yardımcı olmak herkesin görevidir. Bu konuda özellikle kız babaları Peygamber Efendimiz'in (s.a.v) şu uyarısını dikkate almalıdır:

''Dindarlığından ve güvenilir olduğundan emin olduğunuz biri (evlenmek için) size geldiğinde onu evlendirin. Eğer böyle yapmazsanız, yeryüzünde fitne ve büyük bir fesat ortaya çıkar.''70

İslâm ümmetinin çoğalması ve kuvvetlenmesi için evlenmek ayrı bir fazilettir. Bunun bir de âhiretteki netice ve müjdeleri vardır. Bu konuda Peygamber Efendimiz (s.a.v) şöyle buyurmuştur:

''Evleniniz, çoğalınız; çünkü ben sizin çokluğunuzla diğer ümmetlere övüneceğim''71

Kısaca Allah için evlenen kimse Allah'ın dostluğunu hak eder. Peygamber Efendimiz'in (s.a.v) şu müjdesi yuva kuran her mümine yeter:

''Her kim Allah Teâlâ'nın rızâsını kazanmak için evlenir veya evlendirirse, O'nun velâyetini (dostluk ve korumasını) hak eder.''72

Özetle evlilikte büyük hayır, fazilet ve hizmet vardır. Bir mazeret olmadan ondan kaçılmaz. Şu hadis-i şerifler her mümin için mühim bir uyarıdır:

''Nikâh benim sünnetimdir. Kim sünnetimden yüz çevirirse benden yüz çevirmiş sayılır.'' 73

''Evlenmek benim sünnetimdir. Fıtratımı sevenler sünnetimi yerine getirsinler.'' 74

''Kim evlenmeyi geçim korkusu sebebiyle terkederse bizden değildir.'' 75

67-Müslim, Tevbe, 19-20; İbn Mâce, Zühd, 35; Ahmed, Müsned, 2/434; 3/55.
68-Buhârî, Savm, 10; Müslim, Nikâh, 13; Ebû Davud, Nikâh, 1; Nesâî, Sıyâm, 43; Nikâh, 3; İbn Mâce, Nikâh, 1; Ahmed, Müsned, 3/378, 424.
69-Hâkim, Müstedrek, 2/161; Taberânî, el-Evsat, nr. 7643; Heysemî, ez-Zevâid, 4/272.
70-Tirmizî, Nikâh, 3; İbn Mâce, Nikâh, 46.
71-bk. Ahmed, Müsned, 2/245; İbn Hibbân, Sahîh, nr. 4028; Abdürrezzâk, Musannef, nr. 10391; Müttakî-i Hindî, Kenzü'l-Ummâl, nr. 44442; Süyûtî, es-Sagîr, nr. 3366.
72-Ebû Davud, Sünnet, 1; Ahmed, Müsned, 3/438; Taberânî, el- Mu'cemü'l-Kebîr, 20/412.
73-İbn Mâce, Nikâh, 1.
74-Ebû Ya'lâ, Müsned, nr. 2748; İbn Hacer, el-Metâlib, nr. 1586; Heysemî, ez-Zevâid, 4/202.
75-Dârimî, Nikâh, 1; (nr. 2210); İbn Hacer, el-Metâlib, nr. 1579; Müttakî-i Hindî, Kenzü'l-Ummâl, nr. 44460.