“Kabrimde yüzüme bak!”



Ömer bin Abdülazîz hazretleri, vefat etmeden önce Meymun bin Mihran’a vasiyette bulundu.
Meymun şöyle anlatıyor:
Halîfe, bir gün beni çağırıp;
- Ey ibni Mihran! Önceki halîfe Velîd ölüp de kabrine konulduğunda ben oradaydım. Yüzünü açıp baktım, siyahtı, buyurdu.
Peşinden;
- Beni kabre indirdiklerinde sen de benim yüzüme bak! diye vasiyet etti.
Bir gün sonra vefat etti.
Cenaze namazı kılındı.
Sonra cenazesini kabrine indirdiler.
Vasiyeti üzere kabre inip yüzüne baktım.
Gençliğinden daha nurlu, daha parlak, daha güzel ve daha sevimliydi.
Gören gıbta ediyordu.
***
Ömer bin Abdülazîz hazretleri vefat ettiğinde herkes çok üzüldü. Gözyaşlarıyla ağladı her Müslüman.
Hattâ cenazenin arkasında yürüyen bir râhip de üzüntüyle ağlıyordu.
Yanına yaklaşıp;
- Sen niçin ağlıyorsun? dediler.
Cevabında;
- Yeryüzünde bir tâne güneş vardı,
o da battı. Nasıl ağlamayayım, dedi.
***
Bir çoban da şöyle anlatıyor:
Dağda koyun güdüyordum ki, bir kurt gelip âniden saldırdı koyunlara.
Çok şaşırdım. Çünkü yıllardır böyle bir hâdise olmamıştı bu ülkede.
Kendi kendime; “Herhalde halîfe öldü. Zîrâ o hayattayken böyle şeyler olmazdı” diye düşündüm.
Az sonra işittim acı haberi.
Düşündüğüm doğruymuş.
Ömer bin Abdülazîz hazretleri
göç etmiş bu dünyadan.



Menkıbeler
Abdüllatif Uyan