“Hanım, şunu kızart!..”



Allah dostlarından Zeynel Arab Efendi’yi, bir sevdiği yemeğe dâvet etti.
İki piliçleri vardı, birini kesip kızarttırdı hanımına. Ancak hanımı pek memnun olmadı bu işten. Zîrâ bilmezdi Allah adamlarının kıymetini.
O kişi bu zâtı başka gün de dâvet ettiğinde, hemen öbür pilici kesip;
- Hanım şunu kızart! dedi yine.
Kadının yüzü ekşidi:
- Canım piliç şart mı, bugün de çorba içsin! deyiverdi.
Adam sinirlendi:
- Hayır, dediğimi yapacaksın!
- Peki peki kızma hemen, dedi.
Ve istemeyerek kızarttı pilici.
Adam kızarmış pilici sofraya getirip;
- Buyurun efendim, dedi.
Lâkin O, el uzatmadı pilice.
Adam üzülerek sordu:
- Efendim neden yemezsiniz?
Büyük zat mânâlı mânâlı bakıp;
- Canım piliç şart mı, bu gün de çorba içeriz, buyurdu.
Hanım duydu bunu içeriden. Alacağını almıştı. Artık sevgi ve saygı duydu bu Allah dostu’na. Öyle ki, geçti kocasını.
***
Bir gün de bir sevdiği;
- Efendim çok sıkıntılarım var, ne yapayım? diye sorunca;
- Çok istiğfâr oku! buyurdu.
Adam okuyup, kurtuldu sıkıntıdan.
Başka gün de bir genç gelip;
- Efendim işlerimde muvaffak olamıyorum, diye dert yandı.
Büyük velî ona da;
- Öyleyse tövbe et! buyurdu.
O da tövbe edip muvaffak oldu işlerinde.
Biri de çocuğumuz olmuyor, dedi.
Cevap aynıydı:
- Öyleyse çok istiğfâr eyle!
Adamcağız devamlı istiğfâr okudu.
O sene çocukları oldu. Hem de ikiz.



Menkıbeler
Abdüllatif Uyan