Ânın Vâcibi

Önemli olan; çok şeyler yapmak değil, DOĞRU şeyler yapmaktır.

Ânın vâcibi; bulunulan duruma göre, o anda yapılması gereken en önemli şeydir.
Bazen yemek yapmaktır ânın vâcibi. Bazen hasta bakmak.Bazen anne-babaya ilgi, akrabayı ziyarettir. Bazen namaz kılmak, Kur’an okumaktır. Çocuğun altını değiştirmektir, karnını doyurmaktır. Öğüt vermektir, eğitmektir. Tevbedir bazen, istiğfardır. Yetimin başını okşamak veya komşuda bir çay içmektir. Bazen evde oturmaktır. Bazen tebliğ, bazen cihaddır.

Yapılacak İşlerin Önemlilik Sırası
• Hemen yapılması gerekenler
(sonradan telafisi mümkün olmayanlar)
• Ertelenebilirler
• Vazgeçilebilirler


Ağır bir hastayı ziyaret için YARIN çok geç olabilir

ÂNIN VÂCİBİ

Geldiğinde son derece morali bozuktu. Ne diyeceğini, ne yapacağını
bilemiyordu. İki çocuk onu iyice bunaltmış, hayatını alt-üst etmişti. Toplantılara
gidemiyor, evde kitap dahi okuyamıyordu. Ev işleri, çocukların
işleri… İbadete (!) vakti yoktu nerdeyse.
Daha çok çocuğu olanın ne yaptığını öğrenmek istiyordu.
Konuştukça rahatladı:
- Sen çocuğun altını temizlerken ibadet yapmadığını mı sanıyorsun?
- Karnını doyururken?
- Gece tatlı uykundan uyandığın zaman?
- Allah için, O’nun rızasına uygun yaptığın her iş İBADETtir,
salih ameldir.
- Çocuk yetiştirmek için belli bir dönem vardır. Daha sonra istesen
de olmayacak.
- Şu anda onlarla ilgilenmen ânın vacibidir.
- İleride (inşallah) kendine ayıracak çok vakit bulacaksın.
- Biz istesek de birkaç kişilik amel yapamayız. En iyisi çocukları
güzel yetiştirmeye çalışıp onların da sevabını alalım.
- Çocuklarla dışarı çıkmak, toplantılara gitmek zordur. Evde
okuma-öğrenme imkanın varsa bir dönem sabret, veya arkadaşlarının
size gelmelerini sağla.
- Hem biz bu okuduğumuz kitapları ne zaman uygulayacağız?
- Niyetine göre sevap alacaksın zaten.
- Sen “halife” büyütüyorsun: bundan daha büyük bir şey mi olur?
- Babaları ilgilenmiyorsa dert etme, kim uğraşırsa sevabı o alır.
- Unutma, Allah kimseye kaldıramayacağı bir yük yüklemez.
Acaba O’nun yüklemediklerini yüklendiğimiz için mi asıl görevimiz zor
geliyor? Zaruri olanlarla keyfi olanları iyi belirlememiz lazım. Mesela
misafire ikram gereklidir. Ama bunu abartarak maddi-manevi külfet
oluşturmak, çocuklara ayırmamız gereken vakti heba etmek yanlıştır.
Konuştukça “Allah için yapılanların ve çekilen sıkıntıların sevap
kazanma vesilesi” olduğunu anladı ve bakış açısını düzeltti.
Bu arada, kırma, dökme, çarpma gibi strese sokan engellerin
olmadığı, sade eşyalı bir ev ortamında, çocuklarının güzelce oynaması
onu rahatlattı. Ve tebessüm eder bir vaziyette, teşekkür ederek ayrıldı.

Amin..

Yine çok beğendiğim bir yazı..Maşallah..

HİÇ EĞİTİM KİTABI OKUMADI ANNEM

Hiç çocuk eğitimi kitabı okumadı annem. Böyle kitapların varlığından
haberi bile yoktu. İçinden geldiğince davrandı hep; sevgi, şefkat
ve sabırla.

Bizde ve çocuklarımızda tedbirli davranma hususunda çok titizdi
annem. Dikkatsizlikten, tedbirsizlikten çocukların başına bir sıkıntı
gelmesini asla affetmezdi. Onlar çocuktu, anne dikkat etmeliydi.
Mutfak tezgâhının kenarında, çocukların ulaşabileceği yerde kesici
aletler olmamalıydı. Çocuklar oynarken tığ ve şiş gibi şeylerle iş yaptırmaz
veya çocukları yanına yaklaştırmazdı. Sıcak çaydanlığı yakına
koydurtmazdı; her bardak doldurmada oturup kalkma, mutfağa gitme
pahasına da olsa…

Dinî temizlik konusunda da çok titizdi annem… Tuvalete çorapla,
paçasını sıvamadan girenleri, tuvaletten çıkınca elini sabunlamayanları
takip eder ve uyarırdı.

Namazla ilgili bir kitap okumadı annem…
“Başında kılmanın rıza, ortasında rahmet, sonunda da bağışlanmaya
vesile”olduğu ile ilgili hadisi (Dârekutnî Sünen) bilmiyordu. Ama biz bilenlere
göre daha titizdi. Hemen işler bırakılmalı, namaza durulmalı veya
hazırlık yapılmalıydı.

Küçükken sehiv secdesi yapmaya çekinirdim annemin yanında.
Namazı ciddîye almadığımı, aklımın nerelerde olduğunu soracak diye.
Büyüdüm, hâlâ etkisindeyim.

Namaza alıştırmakta gevşek davranmış ve alıştıramamış kimselerle
konuşurken “ama ben çocuklarımın tatlı uykularına kıydım” der annem.
Başarının, titizlik ve gayretin sonucu olduğunu vurgularcasına.

Sevgi konusundaki eşitliğine de hayrandım annemin. Her zaman
çocukların hepsini aynı anda öpmek istemeyebilirsiniz. Bazen biri bazen
diğeri. Ama annem biz küçükken birimizi öpünce (kıskançlık olmasın
diye) hepimizi de öperdi.

İşlerimin yoğunluğu nedeniyle çocuklarımı sevmeyi ihmal ettiğimi
fark eder, bana da fark ettirir “İşlerine ara verip hemen çocuklarını
seveceksin” diye bana emir verirdi.

İşleri çok yoğundu annemin. Ama öğrenme gayreti de bir o kadar
çoktu. O bizi yönlendirdi, biz de ona birçok şey öğrettik. Nasıl mı? O çorba
karıştırırken yanında bazı sureleri ezberlettik. Biz söyledik o söyledi. Kitap
okuduk, o dinledi. Daha sonraları ise – vakti çoğalınca – kendisi okudu.
Sabır konusunda müthiş bir örnekti annem. Ne zaman çocuklara
karşı sabırsız davranacak olsam; onun sabrı gözümün önüne gelir, utanır
ve kendime çeki düzen vermeye çalışırım.

Sanırım kendime güven duymayı da ilk ondan öğrendim. İlkokul
sıralarında yaptığım bir ödevi, iş yapmakta olan anneme gösterdiğimde
bakmadan, çok güzel olduğunu söylemişti. Bakmadığını bildirdiğimde
“Ama ben senin çok güzel yapacağını zaten biliyorum” demişti.

Hiç eğitim kitabı okumadı annem…

Feridşah_Nakşi demiş ki:

Allah cc onlardan ve sizlerden razı olsun..

http://www.egitimkitabi.com/oku
Bu linkten kitabı okuyabilir ya da indirebilir siniz.

amin insaAllah..

link icin cok tesekkur ederim.. insaAllah kitabi vakit buldukca okuyacagim..

Allah c.c kitaptan bir seyleri ögrenmeyi ve uygulayabilmeyi bizlere nasip etsin insaAllah..

Amin..

Link için çok teşekkürederim Feridşah kurban. Sağolun..

Okuyacağız inş...

Allah cc razı olsun kurban...Vesselam!..