Tefekkür, insan meleklerinin ulvileşmesi ve onun melekler aleminin esrarına ermesi için
ileri sürülen sebeplerin en büyüklerindendir. Nübüvvetin temelinde de bu duygu yatar.
Nitekim vahye dayanacağı ana kadar her Peygamber , ilk dersini tefekkür ederek almıştır.
Tefekkür, kalpte öyle bir nurdur ki, hayır ile şer fayda ile zarar, güzel ile çirlin onunla görülür
ve sezilir.
Abdullah b. Ömer ra Hz Peygamer'in s.a.v tefekkürünü bizlere şöyle bildirir:
"Hz Aişe'ye Hz Peygamber'den gördüğün ve seni hayrete düşüren hali bana haber verir misin?" diye sordum. Bunun üzerine uzun bir müddet ağladı ve sonra şöyle dedi: "Onun her işi hayret vericiydi. Nitekim bir gün bana geldi, yatağıma gir, hatta cildini cildime dokundurdu, sonra da şöyle buyurdu:
' Ey Aişe, bu gece Rabbime ibadet etmem için bana izin verir misin?' Ben de, ' Ey Allah'ın Resülü, Seninle olmayı severim, fakat Senin hoşuna gidecek olan her şeyi de severim, izinlisin ' dedim. Allah resülü kaltı, odadaki su ibriğine vardı, abdest aldı, suyu çok kullanmadı, sonra namaza durdu, Kur'an okudu ve ağlıyordu. Sonra iki elini kaldırdı yine ağlıyordu. Hatta gözyaşlarının yeri ıslattığını gördüm.Sonra Bilal geldi, kendisine sabah namazını bildriyordu. Baktı ki ağlıyor,
'Ey Allah'ın Resülü, dedi, Allah Teala senin geçmiş ve gelecek günahlarını affetmiş olduğu halde ağlıyors musun?'
'Ey Bilal, buyurdu, şu halde ben şükreden bir kul olmayayım mı? Bundan sonra buyurdu ki;
'Nasıl ağlamayayım,Allah Teala bu gece şu ayeti indirdi:
"Göklerin ve yerin yaratılışında, gecenin ve gündüzün gelip-gidişinde elbette akıl sahipleri için ibret vardır"(Ali imran 3/190)
Resülullah bunu söyledi, sonra da 'Vay bunu okuyup da, düsünmeyene!' buyurdu...
Paz Şub. 23, 2014 7:32 pm
