Bir Gezginin Günlüğü

Bugün Belçika’dan motosikletimle çıktığım dünya turunda epey yol kat ettim. Şu sıralar Türkiye’deyim. Çok geniş, güzel bir ülke. Hayli dolaştım. Nemrut dağını gezmeyi planlıyordum. Dağa az bir yol kalmıştı. Fakat motorum beklenmedik bir arıza yapınca otostop çekmek zorunda kaldım.

İlk duran araç, içinde on-on beş kişi bulunan bir minibüstü. Bana yardım edip edemeyeceklerini sordum. “Don’t know english kurban Allah razı olsun..” dediler. Tam olarak ne demek istediklerini anlayamadım. Ama gülen yüzlerine bakınca bu kimselerden zarar gelmeyeceğini anladım. Yardım umuduyla minibüslerine bindim.

Hem gidiyorlar, hem minibüsün arkasında ufak bir tüpte Türk usulü çay yapıyorlardı. Bana da verdiler. Tadı çok değişikti. Hiç böyle çay içmedim, çok güzeldi. Kendi aralarında konuşup gülüşüyorlardı. Beni anlamadıklarını bildiğimden, bana baktıklarında sadece gülerek karşılık verebiliyordum. Kasetçalarda ilginç bir müzik çalıyordu. Sözlerini hiç anlamadım ama söyleyen ağlaya ağlaya söylüyordu. Belli ki birini özlemiş ya da ona olan sevgisini anlatıyor.

İçlerinden birisi cama dayanmış, elindeki dal parçasını dişlerine sürtüyordu. Ne yaptığına anlam veremedim. Sanırım ben minibüse binmeden önce yemek yemişler, dişlerini kurcalıyordur diye düşündüm. İşi bitince elindeki dal parçasını bir kılıfa koyup cebine soktu.

Sebebini çözemedim ama bu insanlarda bir gariplik var.

Minibüs ilerlerken “Umarım gittiğimiz yerde tamirci vardır. Alıp motoru bıraktığım yere döneriz.” diye düşünüyordum. Sağımda oturan sakallı genç bana gülümseyerek: “Köye az kaldı, nasipli adammışsın vesselam..” gibi bir şeyler söyledi ama ben ne demek istediğini çözemedim. Sadece gülümsedim. Bu tuhaf adamların birbirlerine sürekli söyledikleri “kurban” kelimesinin ne manaya geldiğini çözmeye çalıştım ama anlayamadım. Sözlükteki karşılıkla bu insanların kelimeyi kullanma biçimleri aynı gözükmüyor.

(devam edecek...)
Serhat ALBAMYA • 128. Sayı / TENCERE / Semerkand Dergisi

Eder inş. Çok güzel bir yazıya benziyor.
Allah razı olsun kurban.