ibadetlerin özü duadır
M. Saki EROL
Yaratılışımızın gayesi,
Mevla’ya kulluk ve ihlasla ibadet etmektir. Dua ise ibadetlerin özüdür.
Allah’a boyun eğmek, gönülden Hakk’a yönelmektir. Kulun yaratıcısı
karşısında acziyetini ortaya koyması, kulluğunu ispat etmesidir.
İnsanın kalbinden süzülüp gelen yalvarışın, yakarışın dil ile
ifadesidir. İlahi huzura sunulan bir dilekçedir, kulun derdini yüce
Rabbi’ne açmasıdır.
Darda kalanların can simidi ve en son ümidi
olan dua, her durumda yapılabilecek özel bir ibadettir. Nasıl her
ibadetin bir usul ve adabı varsa, başlı başına bir ibadet olan duanın
da bir takım usul ve edepleri vardır. Arifler, “Usul olmadan vusul
olmaz”, “Edebi korumayana dost perdeyi açmaz” demişlerdir.
Duanın
kıblesi Arş-ı Azam’dır. Arş-ı Azam ise Allah Teala’nın azametini ve
saltanatını temsil eder. Kainatın kalbi olan Arş-ı Azam, ilahi
hükümlerin icra makamıdır. Arş, duaların yükseldiği ve kabul edildiği
yerdir. Her kul için semada Arş’a açılmış kapılar vardır. Tövbe kapısı,
dua kapısı, rahmet kapısı, rızık kapısı, amellerin arz kapısı gibi. Bu
kapılar, insan ölene kadar kapanmaz, yeter ki insan onlardan içeri
girmesini bilsin.
Dualarımızı Arş’a yükseltecek ve ilahi
huzurda kabulüne vesile olacak usul ve edepler şunlardır: Duayı
süslemeli ve ilahi huzura sunulmaya hazır hale getirmeliyiz. Bunun için
dua yaparken mümkünse abdestli olmalı, yüzümüzü kıble tarafına
çevirmeliyiz. Elleri semaya doğru açmalı, duadan önce Allah Teala’ya
hamd etmeli, O’nu güzel isimleri ile yüceltmeliyiz.
Duanın
başına Allah’ın Habibi Hz. Rasulullah Efendimiz’in (s.a.v) güzel ismini
eklemeli, ona salat ve selam ile duayı süslemeliyiz. Sonra kusurlarımız
için istiğfar edip boyun bükerek yüce Rabbimiz’in rahmetine ne kadar
muhtaç olduğumuzu halimizle dile getirmeli ve peşinden duaya
geçmeliyiz. Duayı bitirirken de yine Allah Teala’ya hamdetmeli ve
Efendimiz’e salavat getirmeliyiz. Dua için mübarek zaman ve mekanları
güzel bir fırsat bilmeliyiz.
Bütün vakitlerde dua edilebilir,
ancak dua için en güzel zaman ihtiyaç anıdır. İçine düşülen herhangi
bir sıkıntı, musibet, hastalık, darlık, kuraklık, kıtlık, yalnızlık,
korku, stres, manevi bunalım, gönül darlığı, kalp katılığı, şiddetli
vesvese ve günahlara meyil anları dua kapısını çalma zamanlarıdır.
Ayrıca farz namazlardan sonra, gecenin son üçte biri içinde, seher
vakitlerinde yapılan dualar, ilahi huzura hemen yükselir. Zulme uğranıp
kalbin mahzun olduğu anlarda ve Allah için yolculuk yaparken yapılan
dualar da en makbul dualardandır. Maddi veya manevi bir sıkıntıya
düşünce iki rekat hacet namazı kılıp peşinden dua ve istiğfar etmek
sıkıntının kalkması için güzel bir vesiledir.
Bunlar duanın
Arş’a yükselmesi ve kabul görmesi için zahiren dikkat edilecek vazife
ve edeplerdir. Bir de işin özünü oluşturan edepler vardır. Onları şu
şekilde özetleyebiliriz: İbadetlerin özünün dua olduğunu yukarıda ifade
etmiştik. İnsan önce duasız kulluğun olamayacağını ve ilahi dostluğun
kazanılamayacağını bilmelidir. Dua, kulluğu en güzel şekilde ifade ve
ispat eder. Çünkü insanın her an ihtiyaç içinde olduğunu bilmesi ve
muhtaç olduğu her şeyi sebepli veya sebepsiz olarak yaratacak yüce
Yaratıcı’ya yönelmesi en büyük kulluktur. Bunu bilmek ve O’na yönelmek
farzdır.
Dua kapısı hepimize açık
Dua, ümit,
sevgi ve gönül hoşluğu içinde yapılmalıdır. Çünkü kendisinden bir şey
istediğimiz yüce Zat, bizim hakiki dostumuz ve sahibimizdir. O bize
gönlümüz kadar yakındır. Kalbimiz O’na yöneldiğinde ve dilimizden
derdimiz döküldüğünde bizi dinlemektedir. Bize kendisinden istemeyi O
emretmiştir. “Benden isteyin ki size vereyim” demiştir. Güzel kulluk ve
samimi dua edenlere cenneti müjdelemiş, kibirlenip dua ve ibadetten
kaçanlara cehennemi hazırlamıştır. (Mümin, 60)
Rasulullah
Efendimiz’in (s.a.v) belirttiği gibi yüce Rabbimiz öyle zengindir ki,
kendisinden istendikçe hoşnut olur. Kapısı herkese açıktır. Bütün
kullara her istediklerini verse hazinesinden hiçbir şey eksilmez. Yüce
Allah, affedilmek isteyeni affeder, hidayet isteyeni hidayete
ulaştırır, sıhhat ve afiyet isteyeni rahatlığa kavuşturur, rızık
isteyeni genişliğe çıkarır, ateşten korunmak isteyeni cehennemden
uzaklaştırır. Sevgi ve rızasını isteyeni rahmetiyle destekler, cennet
yoluna sevk eder. Kısaca kendisinden isteyeni seven, her istenene gücü
yeten yüce Rabbimiz’den bir şey isterken devamlı sevinçli, ümitli ve
mütevazı olmalıyız. Bir arifin dediği gibi, eğer Allah kullarına vermek
istemeseydi, “Benden isteyiniz” buyurmazdı.
Dua eden boş çevrilmez
Duada
samimi ve ısrarlı olmalıdır. “Bir kere istedim verilmedi” demek
yanlıştır. Allah Teala’dan bir şey istemek kendi başına bir ibadettir.
Her ibadete en azından on sevap verilir. Rasulullah (s.a.v): “İnsan,
‘Ben Allah’tan istedim de bana isteğim verilmedi’ demediği ve istemeye
devam ettiği müddetçe istediği kendisine verilir” (Müslim, Tirmizi)
buyurmuştur.
Efendimiz’in (s.a.v) şu müjdesi duaya sarılmak için
yeterlidir: “Allah Teala, yeryüzünde dua eden hiçbir Müslümanın
isteğini boş çevirmez, muhakkak bir karşılık verir. Ya kulun isteği
şeyi verir, ya onun yerine kendisinden bir kötülüğü defeder ya da
isteğinin karşılığını ahirete saklar.” (Tirmizi, Hakim, Müstedrek)
Bazen istediklerimiz verilmez
Allah,
devamlı kendisine yalvaran kullarını çok sevmektedir. Bu nedenle bazen
kulunun istediği şeyi geciktirmektedir. Çünkü bu samimi yalvarmalar en
güzel zikir çeşididir. Demek ki kul Rabbi’nden bir şey ister, Rabbi onu
dinler, ancak verilecek şeyi yüce Rabbi tercih eder. Bu bir hastanın
durumuna benzer. Hasta doktoruna seslenir, ondan bir şeyler ister.
Şefkatli doktor bu sesi işitir, fakat bazen hastanın istediğini değil,
başka bir şeyi verir. Çünkü hastanın iyiliği ondadır.
Kısaca
“Ey Rabbim!” diyen hiçbir kul eli boş dönmez. Duada en önemli nokta
kulun kimden ne istediğini bilmesidir. Dilin ucuyla değil, kalbin
içiyle dua etmelidir. Çünkü kalp ile yüce Yaratıcı arasında gafletten
başka bir perde yoktur. Ne mutlu o mümine ki, devamlı dua ile Allah’ın
rahmet kapısını çalmaktadır. Başka bir kapı olmadığının farkındadır.
Paz Şub. 23, 2014 7:32 pm
